Net als veel andere mensen in mijn omgeving schiet ik sinds donderdag 24 februari heen en weer tussen enerzijds obsessief doomscrollen op Twitter, nieuwsapps en TikTok, en anderzijds wat pogingen om effectief uit te zoomen, om de bigger picture te kunnen zien, de grotere geopolitieke streken. Als historicus ben ik opgeleid om de grote verbanden te zien, maar de afgelopen drie weken leef ik net als de rest van notificatie naar notificatie. Drie miljoen Oekraïense vluchtelingen hebben de oorlog inmiddels ontvlucht en moeten lijdzaam toezien hoe hun land met de grond gelijkgemaakt wordt. Hoewel er genoeg elementen wezenlijk verschillen ten opzichte van een aantal decennia geleden — onder meer Europa als verenigd front, een overrepresentatie van extreemrechtse in plaats van extreemlinkse partijen, de aanwezigheid van een gedegen infrastructuur voor een gestroomlijnde informatieoorlog, een ‘Silicon Curtain’, China als machtige speler en een oranje man die weer mee dreigt te dingen naar het Amerikaanse presidentschap — voelt een Koude Oorlog, of erger, ineens toch weer angstaanjagend dichtbij. Mensen kopen massaal jodiumtabletten en lang houdbaar voedsel en ik ben ongetwijfeld niet de enige die geveld wordt door gewelddadige nachtmerries, gevoed door de Wikipedia-pagina van Ramzan Kadyrov (!) en nieuwsbeelden van opgehangen Russen, kerncentrales onder vuur, huilende kinderen die volledig alleen grenzen oversteken en levenloze lichamen in de sneeuw. Toch denk ik dat een nieuwsdieet geen oplossing is, omdat al het nepnieuws bewezen heeft wat het belang is van betrouwbaar nieuws — en oorlogscorrespondenten op dit moment letterlijk hun leven wagen om ons te voorzien van informatie. Tegelijkertijd voelt het ontzettend egoïstisch om overmatig bezig te zijn met de potentiële gevolgen voor onze eigen situatie. Toch denk ik dat de existentiële crisis waarin velen van ons op dit moment verkeren uiteindelijk heel menselijk is. In deze collectie gaan vijf kunstenaars dieper in op het thema oorlog en alles wat daarbij komt kijken.